באנגעלאו 63

"אוי! שוין ווייטער ארבעט נישט די וואסער!" האט חני אויסגערופן. פונקט אינמיטן וואשן דישעס האט זיך די וואסער אויסגעלאשן.

חני איז ארויס פון די באנגעלאו און געגאנגען קוקן אויב איינע פון די קינדער האבן זיך געשפילט מיט די וואסער פייפ. נאכן באשטעטיגן אז אלעס איז דארט מסודר האט זי באשלאסן צו אנרופן די קאנטרי מענעדזשער.

"מר. שטערן דא רעדט גאלד פון באנגעלאו 63 די וואסער ארבעט שוין ווייטער נישט"

"איך וועל זיין דארט ביז אפאר מינוט צו גיבן א בליק"

ביז אפאר מינוט איז מר. שטערן אנגעקומען און זיך אראפגעבויגן אונטער די סינק צו באטראכטן די פייפס און ער האט געפילט אויף די פייפ וואס ברענגט אריין די וואסער אז עס האט זיך אויסגעדרייט פון פלאץ.

ער האט זיך אראפגעלייגט אויפן רוקן אונטער די סינק און פרובירט צוריק אריינצודרייען די פייפ פון דארט.

חני האט באטראכט וויאזוי ער ארבעט און נישט געקענט גענוג באוואונדערן זיין שיינע געבוי, זיין גראדע טשעסט, זיינע שטארקע ארעמעס און בעיקר זיינע לאנגע פיס.

זי איז געווען נייגעריג ווי לאנג זיין שמייסער איז אבער עס איז נישט געווען הארט. עז איז איר איינגעפאלן א פלאן.

"וואס גייט דארט פאר מיט די פייפס" האט זי געפרעגט "אלעס איז געהעריג קאנעקטעד?"

"ניין, די מעין וואסער פייפ איז לויז און די גאנצע וואסער רינט ארויס"

"איך פארשטיי נישט פונקטליך וואס דו מיינסט אפשר קענסטו מיר ווייזן?"

"דו זעסט די פייפ דא? פיל ווי עס לויז"

זי האט זיך אראפגעבויגן צו פילן די פייפ און 'בטעות' האט זי פארלוירן איר באלאנס און אראפגעפאלן.

אויף אים.

איר הענט איז 'פונקט' אויסגעקומען צו ליגן אויף זיין שמייסער.

אוי! האט זי געשריגן אין א געמאכטע שטימע, זי האט זיך געמאכט ווי זי קען זיך נישט אויפהייבן. איר האנט איז נאכאלץ געליגן ביי זיין שמייסער און זי האט זיך געמאכט ווי עס איז סטאק און זי קען עס נישט ארויסנעמען.

"אויווי" האט מר. שטערן געזאגט שעמעדיגערהייט. זיין שמייסער איז גלייך געווארן הארט.

ער האט איר געהאלפן זיך אויפהייבן און זי האט זיך אראפגעזעצט אויף א בענקל מיט געמאכטע יסורים.

מר. שטערן האט אויך געהאט א EMT לייסענס על כל צרה שלא תבוא און ער האט געדינט אלץ די הצלה אין די קאנטרי.

"וואו האט איר זיך צעקלאפט" האט ער געפרעגט.

זי האט געוויזן אויף אירע ברוסטן.

מר. שטערן איז געלאפן צו זיין קאר נעמען זיין קיט און צוריק אריינגעקומען. 

ער האט ארויסגענומען זיין סטעטעסקאופ און אנגעפאנגען צו טשעקן איר אטעם.

"אטעם אריין טיף" האט ער געהייסן.

זי האט געפאלגט

"יעצט אטעם שטארק ארויס"

זי האט שטארק ארויסגעאטעמט און זיכער געמאכט אז ער פילט עס אויף זיין פנים.

"אלעס איז אקעי מיט דיין לונגען" האט ער געזאגט "אפשר איז עס עפעס מיט די ברעסט, וועלכע זייט טוט מער וויי?"

זי האט געוויזן אויף איר רעכטע ברעסט.

ער האט אנגעפאנגען צו קוועטשן ארום די ברעסט און איר געהייסן זאגן ווען סטוט וויי שטערקער.

"ס'טוט וויי אביסל מער אינעווייניג " האט זי געוויזן כמעט אויף איר ניפל

מר. שטערן האט אריינגערוקט זיין האנט אביסל און געקוועטשט "דא?"

"יא אוא!" זי האט פארלוירן א באלאנס נאכאמאל און זיך צוריקגעכאפט אויף זיין לינקע פוס, מיט איר ביידע הענט ארום זיין לינקע פוס און איר עלנבויגן אריין אין זיין שמייסער...

..

חני'ס עלנבויגן האט געריבן זיין הארטן שמייסער און מר. שטערן האט אנגעפאנגען צו כאפן וואס זי וויל דא.

"דו פארלירסט דיין באלאנס א גאנצן צייט, איך דארף טשעקן דיין פוס" האט ער זיך אנגערופן

ער האט אויפגעהויבן איר פוס און געלייגט די קאלטע אייזן פון די סטעטעסקאופ אויף איר אינעוויינגסטע חלק פון איר פיס.

ער איז ארויפגעפארן מיט די סטעטעסקאופ  ביז ער איז אנגעקומען צו איר ערוה.

ווען ער איז אנגעקומען אויבן האט ער זיך אנגערופון אז ער מוז עס עפענען ווייל מ'קען נאר זען פון אינעווייניג.

ער האט אויסגעטון איר טייץ און צוריק געלייגט די סטעטעסקאופ אויף איר פיס אויבן.

זי האט געגעבן א שפרינג פון די קעלט פון די אייזן אבער ער האט איר בארואיגט.

נאך אפאר מינוט וואס ער האט געטשעקט ביי ביידע פיס נעבן איר ערוה איז איר ערוה געווארן גוט נאס און אביסל האט גערינען אויף זיין הענט.

ווען מר. שטערן האט געפילט די נאסקייט האט ער געזאגט אז ער מיינט אז סרינט צו שטארק און ער דארף טשעקן די וואסער וואס קומט ארויס אויב ס'ליקט נישט צו שטארק

ער איז צוריקגעגאנגען צו זיין פלאמבער טולס און ארויסגענומען א שרויפן ציער. 

ער האט אנגעכאפט די שרויפן ציער ביי די שפיציגע זייט און געלייגט די פלעסטיק הענטל ביי איר ערוה.

זי האט געגעבן א ציטער פון די קיצל אבער ער האט בארואיגט אז סוועט נישט וויי טון.

שטייטעליך האט ער אריינגעשטופט די סקרו דרייווער אין איר ערוה ביז די גאנצע הענטל איז אריין אין איר.

ער האט עס געריבן פאר א מינוט און ער זאגט אז סרינט צו שטארק און מדארף עס פיקסן פון די בעק.

"איך גיי אריינלייגן א ספעציעלע קרים וואס היילט עס אויס האט ער געזאגט"

ער האט איר אויפגעשטעלט און איבערגעבויגן די בענקל און גענומען אביסל שפייעכץ און באשמירט איר טושי. נאכדעם האט ער געשטעלט די שרויפן ציער ביי די אריינגאנג פון איר גן עדן התחתון - איר הערליכע פינקע טושי.

ער האט שטייטעלעך אריינגעשטופט די שרויפן ציער אין איר טייטע לאך און צוביסלעך זיך גענומען אריינשטופן שנעלער און שנעלער.

נאך דריי מינוט זאגט ער "איך מיין אז מדארף פארשטאפן די לאך פון ביידע זייטן"

ער האט געברענגט נאך א שרויפן ציער און עס אריינגעשטופט אין איר ערוה. און זיך גענומען רייבן אין ביידע אירע פארהייראטע לעכער מיט א קראפט

נאך א מאכטפולע ארגעזם האט זי זיך אנגערופן "איך פיל שוין סאך בעסער"

מר. שטערן איז צוריקגעגאנגען אונטער די סינק צו פיקסן די פייפ און  זי האט זיך אנגערופן "איך גיי פיקסן דיין פייפ"

זי האט געעפנט זיין זיפער און אים געזייגט ווי א זונה פאר צוואנציג מינוט און ער האט עקספלאדירט מיט קראפט שפריצנדיג הייסע ווייסע פרישע זרע אין איר מויל און אראפ איר האלז.

ביז די ענדע פון די זומער האט חני יעדן טאג געהאט א עמערדזשענסי אין איר באנגעלאו  חוץ שבת ...